1. احمدی، سیروس (1388). بررسی نوعدوستی در روابط روزمرۀ اجتماعی و عوامل مؤثر بر آن. جامعهشناسی ایران، 10(2)، 108-87.
2. اصغری، فرهاد؛ اخوان، محمد؛ و قاسمیجونبه، رضا (1397). تأثیر روش قصهگویی بر مهارتهای اجتماعی کودکان مبتلا به نشانگان داون. فصلنامۀ سلامت روان، 5(3)، 11-1.
3. افشاری، علی (1385). قصۀ قصهگویی و تأثیرات تربیتی آن. پیوند، (327).
4. باباییحسنسرا، محدثه؛ و قلندری، محمدمهدی (1397). تأثیر قصهگویی بر گرایش منفی نسبت به والدین و پرخاشگری کودکان. رویش روانشناسی، 7(3)، 78-53.
5. پلوسکی، آن (1385). قصهگویی در خانواده (مصطفی رحماندوست، مترجم) (چاپ چهارم). تهران: انتشارات مدرسه.
6. خلیلیمقدم، تهمینه؛ حسنی، حسین؛ و رحیمی، زینب (1397). بررسی تأثیر هنردرمانی بر پرخاشگری نوجوانان سوادآموز مؤسسۀ آموزشی امیدی دوباره شهرستان لردگان. مطالعات روانشناسی و علوم تربیتی، 4(4)، 118-114.
7. رادبخش، ناهید؛ محمدیفر، محمدعلی؛ و کیانارثی، فرحناز (1392). اثربخشی بازی و قصهگویی بر افزایش خلاقیت کودکان. ابتکار و خلاقیت در علوم انسانی، 2(4)، 195-177.
8. رحماندوست، مصطفی (1381). قصهگویی: اهمیت و راه و رسم آن (چاپ چهارم). تهران: رشد.
9. رسولی، رویا؛ محمدیسیرت، فاطمه؛ و حسینیان، سیمین (1399). اثربخشی آموزش هوش هیجانی به روش قصهگویی بر کاهش کمرویی و ارتقای هوش هیجانی دانشآموزان دختر. فصلنامۀ تعلیم و تربیت، 36(1)، 169-153.
10. رضایی، الهه (1397). اثربخشی بازی درمانی بر کاهش کمرویی کودکان. پیشرفتهای نوین در علوم رفتاری، 3(19)، 45-57.
11. ساروخانی، باقر (1370). مقدمهای بر دایرهالمعارف علوم اجتماعی. تهران: کیهان.
12. سلیماننژاد، اکبر؛ و سودی، حورا (1393). بررسی تأثیر آموزش مهارتهای اجتماعی از طریق قصههای قرآنی بر کودکان. روانشناسی و دین، 7(2)، 97-81.
13. صالحزاده، اکرم (1391). قرص آرامبخش قصهها (تأثیر قصهها بر کاهش پرخاشگری در کودکان). رشد آموزش پیشدبستانی، (17)، 35-33.
14. صدیق سروستانی، رحمتالله؛ و عنبری، موسی (1383). باورهای خردهفرهنگی و مشارکت امدادی در ایران. نامۀ علوم اجتماعی، 24(24)، 116-81.
15. علوی لنگرودی، سیدکاظم؛ و رجایی، افسانه (1395). تأثیر برنامۀ درسی قصهگویی و نمایش خلاق بر خلاقیت و عملکرد تحصیلی دانشآموزان دختر پایۀ پنجم ابتدایی در دروس انشا و هنر. پژوهش و برنامهریزی، 13(4)، 129-118.
16. کریمی، ناهید؛ مهرافزون، داریوش؛ و جعفری، علیرضا (1396). بررسی تأثیر آموزش مهارتهای زندگی به روش قصهگویی بر مؤلفههای خلاقیت دانشآموزان ابتدایی. فصلنامۀ ابتکار و خلاقیت در علوم انسانی، 7(2)، 166-149.
17. کریمی، یوسف (1381). روانشناسی اجتماعی. تهران: انتشارات ارسباران.
18. کهریزه، مهناز؛ رضاییان فرجی، حمید؛ و زندیپور، طیبه (1397). تأثیر قصهگویی بر هوش اخلاقی و مؤلفههای آن در دانشآموزان دختر کلاس اول ابتدایی. فصلنامۀ سلامت روان کودک، 5(2)، 83-72.
19. گنجه، پریسا؛ مهرابیزاده هنرمند، مهناز؛ داودی، ایران؛ و زرگر، یدالله (1394). اثربخشی مداخلات شناختی رفتاری بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی پسران 10-15ساله دارای علائم آسم شهر اهواز. مجلۀ دستآوردهای روانشناختی، 22(1)، 88-67.
20. میری، ملیحه؛ شریفی، شهلا؛ و استاجی، اعظم (1399). بررسی تأثیر قصهگویی بر زبان گفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم (طیف خفیف تا متوسط). زبانپژوهی، 12(34)، 109-129.
21. واحدی، مهدی؛ قلتاش، عباس؛ و چرخآبی، پریسا (1398). تأثیر آموزش مفاهیم علوم به شیوۀ قصهگویی بر مهارتهای اجتماعی و هوش کلامی نوآموزان دوزبانۀ دورۀ پیشدبستانی. فصلنامۀ فرهنگ مشاوره و رواندرمانی، 10(38)، 110-81.
22. یاعلی، فاطمه؛ و گرجی، یوسف (1395، اسفند). بررسی اثربخشی هوش اخلاقی به روش قصهگویی بر افزایش رفتارهای نوعدوستی پسران پیشدبستانی شهرستان نجفآباد در سال تحصیلی 94-95. مقاله ارائهشده در پنجمین همایش ملی روانشناسی، مشاوره و مددکاری اجتماعی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمینیشهر، خمینیشهر، اصفهان، ایران. چکیده بازیابیشده از: https://civilica.com/doc/728230
23. یحییمحمودی، ندا؛ ناصح، اشکان؛ صالحی، سیروس؛ و تیزدست، طاهر (1392). اثربخشی آموزش گروهی مهارتهای اجتماعی مبتنی بر قصهگویی بر مشکلات رفتاری برونیسازیشدۀ کودکان. روانشناسی تحولی: روانشناسان ایرانی، 9(35)، 257-249.
24. Ambrosini, P., J. (2000). Historical development. Newburgpark, CA: Slage.
25. Bandura, A. (1989). Human agency in social cognitive theory. American psychologist, 44(9), 1175.
26. Beaman, A. L., Barnes, P. J., Klentz, B., & McQuirk, B. (1978). Increasing helping rates through information dissemination: Teaching pays. Personality and Social Psychology Bulletin, 4(3), 406-411.
27. Dissertation, West Virginia University.
28. Drumm, M. (2013). The role of personal storytelling in practice. Institute for Research and Innovation in Social Services. Retrieved from https://www.iriss.org.uk/resources/insights/role-personal-storytelling-practice
29. Elwell, F. (2002). The sociology of C. Wright Mills. Qualitative Sociology, 25(3), 337-343.
30. Goodman, R., Ford, T., Simmons, H., Gatward, R., & Meltzer, H. (2000). Using the Strengths and Difficulties Questionnaire (SDQ) to screen for child psychiatric disorders in a community sample. The British journal of psychiatry, 177(6), 534-539.
31. Heffner, M. (2003). Experimental support for the use of story-telling to guide behavior (Unpublished doctoral dissertation). West Virginia University, Morgantown, West Virginia.
32. Izzah, L. & Mutiarain, R. (2015). The power of storytelling in teaching English to young learners. 1st international seminar childhood care and education at Muhammadiah University of prof. Dr. Homka, vol: 1.
33. Jia, F., & Krettenauer, T. (2017). Recognizing moral identity as a cultural construct. Frontiers in Psychology, 8, 412.
34. Kiang, L., Moreno, A. J., & Robinson, J. L. (2004). Maternal preconceptions about parenting predict child temperament, maternal sensitivity, and children's empathy. Developmental psychology, 40(6), 1081.
35. Koch, T. (1998). Story telling: is it really research?. Journal of advanced nursing, 28(6), 1182-1190.
36. Latane, B., & Darley, J., M. (1970). The Unresponsive Bystander, Why Doesn’t Help? New York: Appleton-Century-Crofts.
37. Lippa, R. (1994). Introduction to social psychology. California: brooks/Cole Publishing Company.
38. Polkinghorne, D. E. (2007). Validity issues in narrative research. Qualitative inquiry, 13(4), 471-486.
39. Schank, R. C., & Abelson, R. P. (1995). Knowledge and Memory: The Real Story. In Knowledge and Memory: The Real Story (pp. 1-85). Lawrence Erlbaum Associates.
40. Scott, N., & Seglow, J. (2007). Altruism. New York: McGraw- Hill Education.
41. Simmons, R. G. (1991). Presidential address on altruism and sociology. The Sociological Quarterly, 32(1), 1-22.
42. Sprafkin, J. N., Liebert, R. M., & Poulos, R. W. (1975). Effects of a prosocial televised example on children's helping. Journal of Experimental Child Psychology, 20(1), 119-126.
43. Squires, K. E., Lugo‐Neris, M. J., Peña, E. D., Bedore, L. M., Bohman, T. M., & Gillam, R. B. (2014). Story retelling by bilingual children with language impairments and typically developing controls. International Journal of Language & Communication Disorders, 49(1), 60-74.
44. Theune, M., Linssen, J., & Alofs, T. (2013, November). Acting, playing, or talking about the story: an annotation scheme for communication during interactive digital storytelling. In International Conference on Interactive Digital Storytelling (pp. 132-143). Springer, Cham.
45. Villegas de Posada, C., & Vargas-Trujillo, E. (2015). Moral reasoning and personal behavior: A meta-analytical review. Review of General Psychology, 19(4), 408-424.