هدف این پژوهش بررسی وضعیت میزان خوداستنادی در مقاله‌های تألیفی اعضای هیأت علمی‌ دانشگاه تهران در مجله‌های «نامه علوم اجتماعی» و «پژوهش‌های جغرافیایی» بین سال‌های 1378 تا 1386 است. برای نیل به مقصود تعداد 212 مقاله‌ی تألیفی مشتمل بر 4565 استناد با استفاده از روش تحلیل استنادی مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که نسبت قابل توجهی از مقاله‌های این دو مجله (در حدود نیمی از مقاله‌ها) از خوداستنادی برخوردارند و یک‌سوم نویسندگان در مقاله‌های تألیفی، خوداستنادگر هستند. متوسط خوداستنادی در مجله‌ی «نامه‌ی علوم اجتماعی» 8/0درصد و در مجله‌ی «پژوهش‌های جغرافیایی» 6/0 درصد به دست آمد. بررسی سالیانه‌ی مقاله‌ها نیز نشان داد که خوداستنادی در این مجله‌ها از روند منظمی برخوردار نیست و مقاله‌های مجله‌ها از نظر نوع مدرک بیشترین مدرک مورد استفاده در خوداستنادی ها را تشکیل می‌دادند. همچنین تفاوت معنی‌داری میان میزان خوداستنادی و تعداد نویسندگان در مقاله‌ها وجود دارد. در بررسی عمر خوداستنادی نیز مشخص شد که حدود 46 درصد خوداستنادی‌ها در بازه‌ی زمانی دو ساله قرار می‌گیرند و نویسندگان در رفتار استنادی خود بیشتر به متون و مقاله‌های اخیر خود استناد کرده‌اند.

واژه‌های کلیدی: تحلیل استنادی، خوداستنادی، دانشگاه تهران، اعضای هیأت علمی، مجله نامه‌ی علوم اجتماعی، مجله پژوهش‌های جغرافیایی

متن کامل [PDF 334 kb]   (670 دریافت)